Wadowickie Kremówki Papieskie by Gellwe

Zmiażdżyła mnie reklama gotowca, z którego można zrobić, jak się dowiedziałem, ulubione ciasto wszystkich Polaków. Hmmm...
Dawno, dawno temu, gdy byłem dzieckiem, a w Polsce nikt nie miał pojęcia o tym, że kremówki to ulubione ciastka Papieża-Polaka, moja mama robiła takie kremówki. Bez gotowej bazy, wszystko od początku, własnymi rękami. Z delikatnie pofalowanym wierzchem i pysznym środkiem. Były rewelacyjne. Wcinałem, aż mi się uszy trzęsły. Niestety przejadłem się nimi, i teraz nie mogę na nie patrzeć.

Ale nie o tym.

Reklama jak to reklama. Wyśmienity podkład muzyczny pani Dudziak, reszta typowa. Bez zaskakującej pointy, łopatologiczna, stojąca w ogonku światowego "reklamiarstwa". Polska norma. Wiem, że w reklamie jedyną prawdziwą informacją jest nazwa produktu. Zaskakuje mnie tylko jedno. Milczenie kleru. Pamiętam, jakie boje toczyły się o wizerunek Karola Wojtyły, gdy po jego śmierci drobni biznesmeni zaczęli na potęgę produkować makatki, ręczniczki, karteczki, kubeczki i bóg raczy wiedzieć co jeszcze, z jego wizerunkiem. Sprawa oparła się o Watykan. A tutaj? Nic. Cisza. Nie słyszę, typowych w takich sytuacjach, wrzasków o obrazie uczuć religijnych. Powiedzcie proszę, jak tu nie pomyśleć, że firma najnormalniej w świecie położyła katabasom na stół konkretną sumkę. Żeby byli cicho.

Daleko mi do kościoła rzymsko-katolickiego, ale gdy widzę tę reklamę czuję niesmak. Nie tak wielki, jak jeden z bohaterów książki „Paragraf 22”, który musiał non-stop spluwać w kartkę, ale jednak.

Gdyby ktoś nie widział, w co wątpię, zapraszam do duchowo-kulinarnej uczty. Poniżej.